Dobitnici nagrada

Kada je Joan Larson 1976. godine preuzela dužnost direktora hora srednje škole Minnetonka od Raya Minklera, postala je tek druga osoba koja je ikada bila na toj poziciji i znala je da ima velike cipele za popuniti. Ali tokom narednih 18 godina, Džoan će dotaći živote stotina učenika i ostaviti nasleđe inspiracije i strasti prema muzici koja se nastavlja i danas.

Dok mnogi odrasli zaziru od rada s tinejdžerima, Joan se osjećala strastveno zbog toga. "Uživala sam u činjenici da sam bila deo pomaganja njima da dostignu odraslu dob i vide mogućnosti ne samo u muzici, već i u drugim stvarima," kaže ona. Joan je svoje učenike naučila važnim životnim lekcijama, usađujući im važnost grupne podrške i timskog rada. "U horu, niko nije grejač klupe, svi vi učestvujete," rekla bi ona svojim učenicima. "U horu radimo zajedno i svi smo u ovome zajedno"

Jedna stvar koju je Džoan primetila kada je počela da radi u srednjoj školi u Minetonki bila je činjenica da se ženski hor posmatrao kao "najniža stvar na totemu." Želeći to promijeniti, dala im je novu odjeću i novo ime, 'Tonka Treble Singers'. Džoan je takođe želela da podigne razumevanje devojčica o njihovom talentu. Ona bi ih podsetila da "da, mi smo u ženskom horu, ali radimo muziku istog kalibra kao i koncertni hor," vrhunski hor u Minnetonki.

Pored transformacije ženskog hora, nešto što je zaista definisalo Joaninu učiteljsku karijeru u srednjoj školi Minnetonka bila je tradicija pevanja horske Benedikcije, ili "Gospod vas blagoslovio i čuvao," na kraju svakog koncerta. Tradicija je počela kada su horovi iz rodnog grada Reja Minklera pevali ovu pesmu dok je odlazio u Drugi svetski rat. Rekao je da će, ako bezbedno dođe kući, imati tu pesmu otpevanu na kraju svakog koncerta. Održao je obećanje, došavši u MHS kao direktor hora 1953. godine. Joan je održavala tu tradiciju živom za vrijeme svog boravka u Minnetonki, a ona se i danas pjeva.

"I dalje dobijam beleške od studenata koji kažu koliko im je to muzičko delo značilo," kaže Džoan. "Oni osjećaju... Sama muzika i njen tekst bili su nešto što je govorilo sopstvenom srcu, čak i kroz neke prilično teške situacije.

Uz ovu tradiciju, odlazak na turneje sa svojim horovima bio je još jedna stvar koju je Joan također najviše voljela u svom poslu jer ih je vidjela kao prilike za svoje učenike da prošire svoje vidike. "Želeo sam da deca... "U redu, ima više mesta od Minnetonke," kaže ona. Na putovanju u Njujork, Džoan i njeni studenti pohađali su mjuzikl u Harlemu o istoriji crne muzike. Kako je Minnetonka bila i još uvijek je većinski bijela četvrt, Joan je to vidjela kao priliku za svoje učenike da nauče i bolje cijene crnačku kulturu. Njeni učenici su voljeli emisiju, pa su čak kupili i svaku kasetu koja je nakon toga bila dostupna za prodaju. Godinu dana kasnije, na turneji po Chicagu, Joan je odvela svoje učenike u crnu crkvu gdje su pozvani da pjevaju za kongregaciju. "Ovo je jedno od najboljih iskustava za ovu decu da dožive ovakav događaj.

Kada nije režirala svoje horove, Džoan je režirala mjuzikle i trenirala pevače za takmičenja. Ostala je do kasno u noć i uzimala pauze za ručak kako bi individualno radila sa učenicima. "Osećala sam da je deci potrebno individualno postignuće kao deo pripreme za život odraslih," kaže Džoan.

Danas su mnogi Džoanini bivši učenici nastavili da pevaju posle srednje škole i svoj uspeh pripisuju njenom inspirativnom učenju. Jedan student, Charlie Thomas, pjevač je u području Minneapolisa/St. Paula. "Još uvek sam horski pevač danas, sa 53 godine, zahvaljujući mnogim stvarima koje sam naučio od Džoan, glasovnim i životnim lekcijama," kaže Čarli.

Joan ohrabruje današnje učenike da učestvuju u muzici tokom srednjoškolskih godina, posebno hora. "To je jedina veština koju će napustiti iz srednje škole kako bi mogli da koriste u životu odraslih kao odgovor na lude rasporede u koje će biti uključeni," kaže ona. "Pevanje je nešto što će moći da zadrže dugo nakon što prestanu da igraju hokej, fudbal ili bilo koju atletiku, to će biti nešto što će imati celog života."